Na een korte voorbereiding en een paar keer zijn naam te hebben gevraagd, komt er van Mike een beeld bij me op van een struik in een glooiend weiland. Er staat ook een hek. De struik staat aan de ene kant van het hek, aan de andere kant zie ik een ‘tweelingstruik’. Mijn aandacht gaat eerst uit naar die tweelingstruik: een kleine, donkere, verschrompelde struik. De wortels van de twee struiken zijn verstrengeld,

Dit duidt op gezamenlijke ouders. Ik voel de behoefte de tweelingstruik nader te bekijken maar dat ‘mag’ niet: ik moet er letterlijk met een grote boog omheen lopen. Als thema benoem ik: verbinding durven maken met iets wat dichtbij staat, wat met de wortels is verstrengeld. Als Mike zijn hart daarvoor opent, zal hij meer heelheid ervaren.

Dan richt ik mijn aandacht op de struik zelf. Het is een grote struik, vol met stevige takken en bladeren. Een struik die er duidelijk staat, die in het leven met grote stappen vooruit is gegaan, ondanks alles wat er is gebeurd.

Ik voel veel doorzettingsvermogen en focus: jezelf neerzetten, ontwikkelen, iets bereiken. Maar ik voel ook vermoeidheid: het vaatje waar Mike zolang uit heeft geput is nu leeg.

Om vanaf hier, een punt waarop hij al zo veel heeft bereikt, verder te komen wil Mike een nieuw vaatje aanboren: meer vanuit zijn gevoel en hart gaan handelen. ‘Die andere struik is een veronachtzaamd deel van jezelf, waar je eigenlijk geen verbinding mee durft te maken. Je wilt dat deel wegdrukken, het mag er niet zijn’, spreek ik uit. ‘Maar als je daar werkelijk contact mee durft te maken op gelijkwaardig niveau, zal je meer balans en eenheid gaan ervaren.’

De reading emotioneert Mike. Na de reading vertelt hij dat het naar zijn idee ging over contact maken met zijn overleden zusje. Dat dat een thema is dat nu op verschillende manieren naar hem toekomt. Dat haar overlijden hem ertoe heeft aangezet ‘flink’ te zijn en zich te bewijzen. Hij realiseert zich dat het nu tijd is om ruimte te geven aan het verdriet over haar heengaan, dat hij zo lang heeft weggedrukt.